De Rocky Mountains

3 mei 2017
Op weg naar de Rocky Mountains

We hebben prima geslapen ondanks de snelweg in de buurt. Nadat we op ons gemak hebben ontbeten, rijden we ca 10.00 uur van de camping Good Sam's weg.
We rijden vele kilometers over de I-80 met een weinig veranderend landschap. Een flink stuk loopt de weg langs de rivier de Platte waarnaar deze Valley is genoemd. Iowa is zo vanaf de snelweg geen interessante staat qua landschap. Plat, kaal, nauwelijks een dorp te zien en maar af en toe een boerderij.
Bij Julesburg gaan we een Visitor Center binnen waar we van een paar heel vriendelijke mensen allerlei informatie krijgen; en ook nog een kop koffie. Ik veronderstel dat het vrijwilligers zijn.
Bij navraag blijkt de route naar en door de Rocky Mountains in ieder geval voor een deel open te zijn. je kunt niet helemaal door rijden naar de andere kant over de Trail Ridge Road, maar ter plekke zullen we weten hoe ver we kunnen komen.
We verleggen onze route dus, gaan naar de bergen en laten een bezoek aan Denver waarschijnlijk schieten.

We rijden nu in Colorado, direct een heel ander landschap. Nog wel steeds even leeg en verlaten, maar nu veel meer glooiend en een heuse prairie. Je moet wel een beetje zoeken naar de koeien die je dan in grote getale op zo'n uitgestrekte vlakte verwacht. Die zijn maar moeilijk te vinden. Na een tijdje zijn we de snelweg (I-76) dus een beetje zat en kiezen bij de plaats Sterling voor de Highway 14 die op de kaart belooft scenic te zijn.
Dat is ook wel zo. De prairie is er nog steeds, maar heeft wel wat meer gezicht gekregen. Met ja knikkers voor de oliewinning, af en toe een klein gehuchtje, een zeer stevige prairiewind en niet te vergeten de Prairie Cemetery.
Vlak voordat we de prairie bij Fort Collins achter ons lieten, met voor ons al een prachtig gezicht op de Rocky Mountains, werd het 'tekort' aan koeien en schapen in één keer opgelost met mega kralen vol met die dieren. Geen ophokkippen zoals bij ons maar ophokkoeien en -schapen.

Bij Fort Collins ligt de temperatuur duidelijk hoger. Een stralend blauwe lucht en mensen in zomerse kledij. Door een road block moeten we een flink stuk oprijden om naar Estes Park te komen , het einddoel van onze rit van vandaag en vlak bij een van ingangen van het nationaal park Rocky Mountains.
Tegen vijf uur rijden we een camping op en installeren ons op een prachtige plek. We hebben vanuit de camper, en onze eigen picknick tafel, volop zicht op de besneeuwde toppen van de Rocky Mountains. Met een biertje in de hand gaan we hier eens heerlijk van genieten!

4 mei 2017
Een bezoek aan het park

Het is een heel koude nacht geweest, de ruiten van de auto's zijn zo rond 7 uur nog bevroren. Het extra dekentje dat we op een van de eerste dagen hebben gekocht, bood maar weinig soelaas. Maar al snel schijnt volop de zon en is het weer gedaan met de kou.

We vertrekken naar het Visitor Center en krijgen daar een uitgebreide toelichting wat we allemaal kunnen en moeten gaan zien. Het blijkt inderdaad dat we een heel eind van de Trail Ridge Road kunnen rijden. Dus snel op weg!
Bij onze vorige vakantie in de USA was het ontzettend druk met campers. Nu zijn we zo'n beetje de enige. Het is nog buiten het seizoen, de campgrounds en andere voorzieningen zijn ook nog niet allemaal open. Des te beter want dan is het niet zo druk!
Het is een prachtig gezicht om al die hoge toppen nog flink besneeuwd te zien. Het zijn er vele. In een gidsje heb ik gelezen dat de Rocky Mountains meer dan 60 toppen kent van boven de 3600 meter. En de hoogste liggen dik boven de 4000 meter.
Je zou het misschien kunnen vergelijken met de Alpen. De Zwitserse alpenweiden zijn hier vervangen door meadows, brede, open vlakten, met een toendra achtige begroeiing waar herten en andere dieren zich ophouden. We hebben overigens niet veel dieren gezien, alleen een paar groepen herten.
We rijden door naar het verste punt waar we met de auto kunnen komen, de Rainbow Curve. Dat is zeker toch wel halverwege de Trail. Van een beetje sneeuw gaat het landschap over in een dik pak sneeuw. Alles is nog helemaal wit! Prachtig om te zien, dit witte landschap! Daar waar de weg is afgesloten spreken we even met een wielrenner die wat verder was doorgereden, voorbij de road block. Het is volgens hem nog zeker niet begaanbaar, hij denkt dat het nog wel twee weken zal duren voordat de route weer helemaal open is.
We pakken de route terug en maken een tussenstop bij het Bear Lake waar het meer nog helemaal ondergesneeuwd ligt en ik het niet kan laten om Hans met een paar sneeuwballen te bekogelen. Tegen 4 uur zijn we weer terug in Estes.
Lekker genietend van een biertje, de zon en het uitzicht wisselen we ervaringen uit met andere camperaars die ook met een Minnie Winnie onderweg zijn.

Morgen vervolgen we onze weg naar het Mesa Verde National Park, helemaal in de zuid west hoek van Colorado, een afstand van ca 700 km die we niet in ėėn dag zullen afleggen. In dit park zijn op een hoog plateau imponerende rotswoningen van de Anasazi indianen. Deze woningen dateren uit 1100-1300. We zijn heel benieuwd hoe deze rotswoningen eruit zien, met in het achterhoofd de rotswoningen die we in het Dogongebied in Mali hebben gezien.