Yuma 23 september 2016
Door: Liesbeth
Blijf op de hoogte en volg Liesbeth
23 September 2016 | Verenigde Staten, Oceanside
Yuma 23 september 2016
We hebben vandaag geen hele grote afstand te overbruggen naar San Diego, dus doen het rustig aan. Ik ga eerst een stukje hardlopen, zo 'n beetje de woestijn in. En dan blijft het apart om te zien dat verder achter een irrigatiekanaal alles ineens groen is en er gewassen worden verbouwd.
Om ca 9.15 uur rijden we weg. Dat is een goede timing want de campingbaas komt ons vertellen dat de watervoorziening er even mee op is gehouden en er dus nergens water is.
Het landschap is vergelijkbaar met gisteren. We rijden door een droog en warm gebied met weinig begroeiing. De weg loopt dicht langs de Mexicaanse grens en dan zie je aan beide kanten van de weg ineens gaashekken met prikkeldraad verschijnen en controles van de border police. Zouden hier mensen proberen de grens over te komen? Je kunt het je haast niet voorstellen, want je ziet aan beide kanten van de weg alleen maar eindeloze (zand)vlaktes.
De Mexicaanse invloed is overigens goed te merken, aan het uiterlijk van de mensen, aan de taal, aan de straatnamen en de reclameborden.
Een stuk verder komen we door de Imperial Sand Dunes. Ze zijn heel wat groter dan die in Death Valley. Ze worden gebruikt in filmopnames zoals Star Trek en Mad Max. En niet te vergeten voor races met buggy's en crossmotoren.
Het blijft een warm gebied waar we door heen rijden. dat zie je ook aan de exploitatie van zonnepanelen, over enorme oppervlaktes. Verder worden we regelmatig gewaarschuwd voor harde winden en zie je daar vele windmolens staan.
Het landschap is mooi. Maar het is wel een beetje een saaie route. Geen specifieke bijzonderheden en geen plaatsjes waar je door heen komt en wat even afleiding biedt. Een redelijk verlaten wereld.
San Diego is een -zeker in oppervlakte- grote en drukke stad. Grote vierbaanswegen doorkruisen de stad en je moet goed opletten om op de goede route te blijven.
Inmiddels hebben we uitgezocht dat we om Pieter op te zoeken niet in San Diego moeten zijn maar in Oceanside. Dat ligt zeker 45 km naar het noorden, richting Los Angeles.
Na wat zoeken, o.a. bij de Tourist Information vinden we het camp van Pieter, Camp Pendleton, een heel grote marine basis.
En na de nodige berichten heen en weer hebben we een afspraak met Pieter voor diezelfde avond.
We hebben inmiddels een van de weinige vrije plekken op een RV park bemachtigd. Oceanside is een zeer geliefde badplaats , met een kleine haven en mooie zandstranden. De Coast HWY is een drukke route dwars door de badplaats, met bijna alleen maar winkeltjes en restaurantjes.
In de harbour gaan we lekker Mexicaans eten. De porties zijn zo groot dat we met twee doggy bags naar huis gaan.
Een nacht op dit RV Park is vreselijk duur, vergeleken met wat we tot nog toe hebben betaald. Maar liefst 90 dollar. En dat voor een beetje elektriciteit en wat water.
Het is inmiddels donker geworden en het het kost Pieter en Zach (een vriend van Pieter die als chauffeur optreedt) wel een uur tijd om ons te vinden. Maar het lukt! En we zitten een paar uurtjes met zijn vieren in de camper te praten. We spreken af om elkaar morgen nog een keer te zien. Misschien kan Pieter ons het Camp laten zien, een immens terrein.
We hebben vandaag geen hele grote afstand te overbruggen naar San Diego, dus doen het rustig aan. Ik ga eerst een stukje hardlopen, zo 'n beetje de woestijn in. En dan blijft het apart om te zien dat verder achter een irrigatiekanaal alles ineens groen is en er gewassen worden verbouwd.
Om ca 9.15 uur rijden we weg. Dat is een goede timing want de campingbaas komt ons vertellen dat de watervoorziening er even mee op is gehouden en er dus nergens water is.
Het landschap is vergelijkbaar met gisteren. We rijden door een droog en warm gebied met weinig begroeiing. De weg loopt dicht langs de Mexicaanse grens en dan zie je aan beide kanten van de weg ineens gaashekken met prikkeldraad verschijnen en controles van de border police. Zouden hier mensen proberen de grens over te komen? Je kunt het je haast niet voorstellen, want je ziet aan beide kanten van de weg alleen maar eindeloze (zand)vlaktes.
De Mexicaanse invloed is overigens goed te merken, aan het uiterlijk van de mensen, aan de taal, aan de straatnamen en de reclameborden.
Een stuk verder komen we door de Imperial Sand Dunes. Ze zijn heel wat groter dan die in Death Valley. Ze worden gebruikt in filmopnames zoals Star Trek en Mad Max. En niet te vergeten voor races met buggy's en crossmotoren.
Het blijft een warm gebied waar we door heen rijden. dat zie je ook aan de exploitatie van zonnepanelen, over enorme oppervlaktes. Verder worden we regelmatig gewaarschuwd voor harde winden en zie je daar vele windmolens staan.
Het landschap is mooi. Maar het is wel een beetje een saaie route. Geen specifieke bijzonderheden en geen plaatsjes waar je door heen komt en wat even afleiding biedt. Een redelijk verlaten wereld.
San Diego is een -zeker in oppervlakte- grote en drukke stad. Grote vierbaanswegen doorkruisen de stad en je moet goed opletten om op de goede route te blijven.
Inmiddels hebben we uitgezocht dat we om Pieter op te zoeken niet in San Diego moeten zijn maar in Oceanside. Dat ligt zeker 45 km naar het noorden, richting Los Angeles.
Na wat zoeken, o.a. bij de Tourist Information vinden we het camp van Pieter, Camp Pendleton, een heel grote marine basis.
En na de nodige berichten heen en weer hebben we een afspraak met Pieter voor diezelfde avond.
We hebben inmiddels een van de weinige vrije plekken op een RV park bemachtigd. Oceanside is een zeer geliefde badplaats , met een kleine haven en mooie zandstranden. De Coast HWY is een drukke route dwars door de badplaats, met bijna alleen maar winkeltjes en restaurantjes.
In de harbour gaan we lekker Mexicaans eten. De porties zijn zo groot dat we met twee doggy bags naar huis gaan.
Een nacht op dit RV Park is vreselijk duur, vergeleken met wat we tot nog toe hebben betaald. Maar liefst 90 dollar. En dat voor een beetje elektriciteit en wat water.
Het is inmiddels donker geworden en het het kost Pieter en Zach (een vriend van Pieter die als chauffeur optreedt) wel een uur tijd om ons te vinden. Maar het lukt! En we zitten een paar uurtjes met zijn vieren in de camper te praten. We spreken af om elkaar morgen nog een keer te zien. Misschien kan Pieter ons het Camp laten zien, een immens terrein.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
