Grand Canyon 21 september 2016

Grand Canyon 21 september 2016
Het is nog wel zwaar bewolkt maar het is droog en de zon doet voorzichtig een poging om door de wolken heen te breken.
We besluiten dan ook nog een laatste blik op de Canyon te werpen. Na eerst hard lopend de ingang van het park te hebben bereikt (en terug) pakken we ons boeltje bij elkaar en gaan we ca 8.00'uur op pad. We zijn zeker niet de enigen! En we zijn bij dat we het gedaan hebben. Het zicht is veel beter dan gisteren, en het is wel heel speciaal om in de canyon overal wolken te zien hangen.We kunnen het niet laten om opnieuw de nodige foto's te nemen.

Tegen 9.00 uur rijden we weg uit Tusayan, naar ons volgende reisdoel, Lake Havasu City.
Langs de weg heb ik al zo vaak hele rijen brievenbussen gezien, dat ik er een foto van wilde nemen. Zo gezegd zo gedaan.

We maken een korte stop bij Williams, dat beweert de laatste stad aan Route 66 te zijn. Er is inderdaad geprobeerd de nodige nostalgie bij de bezoeker op te roepen, met winkeltjes, saloons, muziek, straatbordjes en een heus historisch station. We kijken even rond en gaan verder in westelijke richting.

Een volgende stop is in Peach Springs, een prachtige plaatsnaam met niet veel meer dan een hotel, een store en een pompstation. En een railway station waar om de paar minuten heeeeeel lange vrachttreinen langskomen met dubbele containers.
In een parkje hebben we geluncht en door mee te liften op de WiFi van het hotel een paar berichtjes verstuurd.
De weg loopt door een mooi landschap, een soort prairie met mooie kleuren van de struikjes en heide. Behalve af en toe een verwijzing naar route 66 op een bordje zou dir willekeurig een andere weg kunnen zijn. In Kingman worden we weer wat nadrukkelijker aan de historie herinnerd, met bordjes, reclames en een winkelcentrum.

De route gaat verder naar Oatman, nog steeds over de route 66. Maar deze is dan wel heel anders geworden! Ruige formaties, een veel smallere weg, met 'dips' , een soort wadi in de woestijn die na flinke regenbuien vol water staat. We worden dan ook steeds met bordjes gewaarschuwd dat we bij hoog water moeten omkeren. Nu is er gelukkig geen hoog water, maar was dat wel zo geweest dan sluit ik niet uit dat Hans toch een poging gewaagd zou hebben om er door te kunnen rijden.

Op een parkeerplaats hebben we een heel rare gewaarwording: tientallen graven, voorzien van kruisen of andere versieringen. We hebben niet kunnen achterhalen wat hier heeft gespeeld. Is het een soort hippie begraafplaats?

Na toch wel de nodige kilometers en veel klimwerk en haarspeldbochten komen we in Oatman. Het is een voormalig (goud)mijnstadje, maar de laatste mijn is in 1942 gesloten. Nu is het een heel apart spookstadje. De ezeltjes lopen overal op straat en de auto's rijden extra voorzichtig om ze niet te raken. Clark Gable heeft er zijn huwelijksnacht met Carole Lombard doorgebracht in het Oatman hotel. Bekende wildwest films zijn er opgenomen. En alles ruikt naar nostalgie naar het wilde westen. Heel leuk om het gezien te hebben!

De route 66 na Oatman wordt niet beter. Het is net of je door een verlaten woestijngebied rijdt, veel zand, geen enkel huis, vrijwel geen enkele andere auto gezien en dat wel ongeveer drie kwartier. Je vraagt je af hoe ze ooit deze route hebben bedacht als verbindingsweg tussen Chicago en Los Angeles.
Het is een heel mooie ervaring om de route 66 te rijden, de Oatman Highway. Maar je moet er behoorlijk veel tijd voor uittrekken, je gaat niet met 75 mph.

Pas tegen 5-en gaat de zon volop schijnen, de rest van de dag is het bewolkt geweest met zelfs af en toe een regendrup.
Nog ongeveer 30 km en we zijn in Lake Havesu City waar we een RV campground opzoeken. Eentje met zwembad zelfs, en daar hebben we natuurlijk even een duik in genomen.
Wat een verschil in temperatuur met gisteren! Toen zaten we met lange broek en trui binnen in de camper. Nu is de temperatuur vergelijkbaar met die in Las Vegas. Een warm avondbriesje zorgt nauwelijks voor een beetje afkoeling.